Gambia
Door: Rolande
Blijf op de hoogte en volg Rolande
12 Februari 2015 | Gambia, Kololi
Weet niet zo goed waar ik moet beginnen met vertellen want er is zoveel! De inwoners van Gambia zijn echt anders dan Nederlanders. Ze hebben geen haast en blijven je gedurende dag groeten: HA Rolande hou are you doing? Ik:Fine and you? Oh, fine yeh thank you. En dat dan door iedereen liefst een paar keer per dag. Iedereen is echt heel vriendelijk.
De eerste dagen qua bevallingen erg rustig oftewel niets. Dus veel mee gekeken met de spreekuren die er niet zijn. Alles gaat gewoon door de hele dag. Iedereen die wat mankeert loopt gewoon binnen en wacht tot hij aan de beurt is. Van s morgens acht tot s avonds acht. Gelukkig spreken de meesten wel Engels zodat we elkaar (beetje) begrijpen. De ouderen die geen Engels spreken hebben meestal iemand bij zich die dat wel spreekt. Want het is meestal zo dat de halve familie meekomt zijn toch wel familieaangelegenheden.
Wat opvalt is dat ze met de kinderen voor een verkoudheid al komen maar de volwassenen komen toch wel vaak vrij laat. Zijn soms ook al bij de marabu, de dorpsdokter, geweest. Zoals de man met diabetes en zeer grote gaten zijn hand. Na veel uitleg en overredingskracht hoop je zo iemand toch naar de grotere klinieken gaat om goede medicatie voor de diabetes te krijgen. Zodra het echter met de wond wat beter lijkt te gaan, gaan ze toch niet.
Een rondleiding door de plaatselijke school gehad, kindertjes in uniform en erg gedisciplineerd maar dat gaat niet ten koste van het plezier dat ze hebben. We gingen met de 'mistress' de klassen rond en iedere klas zodra ze binnenkomt gaan ze staan en zingen haar toe. Het voelt niet raar maar respectvol. Het hoofd van de school straalt zoveel hartelijkheid uit! Ze heeft een zware taak om alles goed te kunnen regelen, niet alleen schoolspullen maar bv ook licht want de accu van de zonnepanelen was kapot en voor dat er een nieuwe is en dan nog het aanleggen ervan. Alles kost veel moeite en gaat langzaam.
Tot nu toe vier bevallingen mogen begeleiden maar daarover de volgende keer.
Liefs en tot later = sumbu fonjato
De eerste dagen qua bevallingen erg rustig oftewel niets. Dus veel mee gekeken met de spreekuren die er niet zijn. Alles gaat gewoon door de hele dag. Iedereen die wat mankeert loopt gewoon binnen en wacht tot hij aan de beurt is. Van s morgens acht tot s avonds acht. Gelukkig spreken de meesten wel Engels zodat we elkaar (beetje) begrijpen. De ouderen die geen Engels spreken hebben meestal iemand bij zich die dat wel spreekt. Want het is meestal zo dat de halve familie meekomt zijn toch wel familieaangelegenheden.
Wat opvalt is dat ze met de kinderen voor een verkoudheid al komen maar de volwassenen komen toch wel vaak vrij laat. Zijn soms ook al bij de marabu, de dorpsdokter, geweest. Zoals de man met diabetes en zeer grote gaten zijn hand. Na veel uitleg en overredingskracht hoop je zo iemand toch naar de grotere klinieken gaat om goede medicatie voor de diabetes te krijgen. Zodra het echter met de wond wat beter lijkt te gaan, gaan ze toch niet.
Een rondleiding door de plaatselijke school gehad, kindertjes in uniform en erg gedisciplineerd maar dat gaat niet ten koste van het plezier dat ze hebben. We gingen met de 'mistress' de klassen rond en iedere klas zodra ze binnenkomt gaan ze staan en zingen haar toe. Het voelt niet raar maar respectvol. Het hoofd van de school straalt zoveel hartelijkheid uit! Ze heeft een zware taak om alles goed te kunnen regelen, niet alleen schoolspullen maar bv ook licht want de accu van de zonnepanelen was kapot en voor dat er een nieuwe is en dan nog het aanleggen ervan. Alles kost veel moeite en gaat langzaam.
Tot nu toe vier bevallingen mogen begeleiden maar daarover de volgende keer.
Liefs en tot later = sumbu fonjato
-
12 Februari 2015 - 18:06
Gert Jan:
Dat is wel even schakelen als ik het zo lees maar lijkt me toch wel een hele ervaring om te zien hoe daar een hele samenleving functioneert. In elk geval heel leuk om je zo te volgen en te horen wat je doet. De eerste week zit er al weer zowat op -
13 Februari 2015 - 13:18
Gigi:
Wat leuk om te horen dat het je zo goed bevalt:)! Ik ben heel erg benieuwd naar je volgende verhaal!
Geniet:)!
Liefs xx -
13 Februari 2015 - 18:20
Cynthia:
Wat leuk om je belevenissen te lezen. Een overbuurvrouw die nu zo ver weg is. Een heel andere wereld waar jij je nu bevindt. En apart om je te zien naast een kleurrijke donkere vrouw. Je eerste week zit er al weer op. Door al je indrukken zal die best wel zijn omgevlogen. Groetjes Kees en Cynthia -
13 Februari 2015 - 19:02
Bouke&Tamara:
Hee buuf, wat een verhaal!! Mooi en geniet ervan, hopelijk mag je veel mooie baby's op de wereld zetten.
Nog 3wk te gaan, veel plezier en succes!
Grtz....bouke&tamara -
15 Februari 2015 - 15:06
Marion:
Zo'n andere wereld! Geweldig om mee te maken!
Hoe vanzelfsprekend is hier de goede gezondheidszorg en de "luxe" van licht, water etc!! Aan de andere kant verbaas ik me dan over je verhaal van de diabetes patiënt---echt een cultuurshock. Maar dat maakt zo'n reis dan ook tot een avontuur. Geniet ervan! En ik kijk uit naar je volgende mail...
Groetjes, Marion en Pim.
-
16 Februari 2015 - 18:56
Karin:
Leuk om je verhalen te lezen. Dan ben je toch iets dichterbij.
Geniet van deze mooie levenservaring!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
